Предвидено е да трае два и пол часа во кои публиката во МОБ ќе слуша рок и поп-хитови од 1980-тите и 1990-тите години. Влезниците се продаваат по цена од 800 денари. 

Следен програмски термин на МОБ е 17 јануари кога ќе биде изведен балетот „Самсон и Далила“ на музика на Камиј Сен-Санс, а во последните два дена од месецов ќе има две изведби на балетот „Оревокршачка“ од Чајковски.  

На 21 јануари напладне МОБ ќе организира и балетска претстава за деца „Снежана и седумте џуџиња“ од Богдан Павловски во режија, кореографија и инсценација на Витолд Борковски.

Балетот е според приказната на браќата Грим, а првпат во улогата на Снежана ќе настапи Стефанија Гаштарска, студентка на престижната балетска академија Бољшој во Москва.

Какаото вирее само на подрачјата 20 степени северно и јужно од Екваторот, а за да опстои потребни се посебни услови - доволно влага и дождови. 

Меѓутоа, глобалното затоплување и порастот на температурите за 2,1 степен Целзиусови може во наредните 30 години речиси и да го уништи растението, а со тоа и чоколадната индустрија, соопшти американската Национална администрација за океани и атмосфера.

Како што температурата ќе ја суши почвата, одгледувачите на какао ќе мораат своите плантажи да ги префрлат на поголеми површини.

Просечен жител на Западот годишно јаде 286 табли чоколада. Од деведесетите години на минатиот век и Кина, Индонезија, Индија, Бразил и Руската Федерација, исто така се вклучија на пазарот со какао.

Снабдувањето сепак не оди во чекор со растечката побарувачка, а се верува и дека начинот на одгледуввање на самото растение е проблем, бидејќи не е променет последниве неколку века. 

„Darkest Hour" (Најмрачниот час) е драма сместена во Втората светска војна, а на снимањето 59-годишниот Олдман мораше секојдневно да мине низ четири-петчасовно шминкање за да личи на Черчил.

Глумецот е познат по тоа што секоја своја улога ја разработува темелно, до најситен детаљ, па така беше и овојпат. Но, само основниот и главен елемент од оваа подготовка, го чинеше 30.000 фунти, односно нешто помалку од 34.000 евра.

Имено, глумејќи го Черчил, Олдман мораше и да пуши пури, а вкупата сума потрошена за нив е повисока од хонорарот на некои од неговите колеги.

- Не пушам веќе, се отрув со никотин. Пушев 12 цигари на ден. За нив за потребите на снимањето беа потрошени околу 30.000 фунти. Една пура чини близу 50 фунти (56 евра). Имав проблеми со стомакот три месеца додека траеше снимањето на филмот. За божиќната пауза, сите ги китеа елките и купуваа подароци, а јас бев на колоноскопија. Тоа беше мојот божиќен подарок, изјави Олдман. 

Посетителите ќе можат да ја погледнат постојаната поставка „Хероите на градот на Вардар“ на авторката Зоја Богдановска, виш кустос историчар. 

Меморијалниот музеј на илегалните работилници е сместен на левиот брег на реката Вардар, на кејот „Димитар Влахов“, зад Археолошкиот музеј на Македонија.

Новата изменета и надополнета поставка е сместена во целосно санираниот простор на тајната работилница, зачувана во својот автентичен изглед, која во 1981 година била пренаменета во музеј. Со поставувањето на деведесетина зачувани музејски експонати се будат сеќавањата за илегалната работилница што се користела за изработка на оружје за партизанските одреди, но и други експонати коишто се поврзани со времето на Втората светска војна.

Со повторното отворање на Меморијалниот музеј на илегалните работилници, Музејот на град Скопје го добива својот втор депанданс во стариот дел на градот, кој е единствен од ваков вид во Република Македонија и ја збогатува со уште една значајна содржина културната понуда на Скопје. 

Музејот ќе го отвори скопскиот градоначалник Петре Шилегов. Тој минатата година на 13 Ноември – Денот на ослободувањето на Скопје најави дека наскоро овој музеј повторно ќе биде отворен. Шилегов рече дека како градоначалник ќе се погрижи музејот да биде повидлив и попосетен од граѓаните. 

Средбата со писателот-новинар, кој во својата прва книга раскажа за осуммесечниот притвор во затворот Шутка, беше организирана во книжарницата Или-Или. 

Кежаровски изјави дека сака да го слушне мислењето од тие што ја прочитале книгата која тој ја објави самостојно и по два месеца од нејзиното појавување ја следат позитивни реакции. 

- Првите впечатоци што ги добивам од читателите се повеќе од одлични. Читлива е, но е тешка во однос на она што го истакнувам во неа - сите мои подеми и падови во деновите додека бев во притвор. Најмногу ме радуваат позитивните критики од читателите, кои се и најповикани зашто уживаат во пишаниот збор. Не верувам дека темата во книгата им се доапаѓа, но на оваа средба сакам да разменам мислења за начинот на пишување, па во иднина, кога ќе следува продолжение на оваа книга, да се поправам во делот на пишувањето, ако има потреба, истакна Кежаровски.

Се чувствувал, рече, и притисок по објавувањето на книгата. - Но тоа се тие за нив својствени работи. Не се појавува јавно, меѓутоа го прават своето онака како што го правеа и претходно. Се обидуваат, но тоа нема да не спречи, мене и моето семејство,  во нашите настојувања да истраеме, рече авторот на  „Живот во кутија“.

Книгата веројатно уште овој месец ќе има второ издание, а авторот се подготвува и за нова книга која ќе биде продолжение и надоврзување  на првата.

- Вториот дел ќе биде околу „режисерите“ на мојот случај. Сите оние кои, условно, помалку или повеќе придонесоа да појдам во притвор. Работам на прибирање на податоците. Дел од материјалите се уште ги немам видено затоа што можеби и не сум доволно психички подготвен да ги разгледам сите. Оној момент кога ќе бидам во состојба да можам и да бидам растоварен од некои работи за да седнам и да се посветам на тоа, ќе почнам со подготовката. Се надевам дека во догледен период, можеби на крајот на годината, ќе излезе продолжението - втората книга. Но, да оставиме да видиме како ќе се одвиваат работите, изјави Кежаровски.

Станува збор за вистинита љубовна приказна која се одвива непосредно пред, во текот и после Првата светска војна и Октомвриската револуција во Русија.

Според безвременската и легендарна сага на Безмен, напишана по вистинити настани, снимена е една од најскапите и најпопуларните телевизиски серии која под наслов „Снеговите на љубовта“ беше прикажувана и кај нас...

Од првата објава во 1992 до 2014 година објавени се 45 изданија на овој бестселер, а романот од турски и англиски е преведен на голем број јазици. „Бата прес“ во рамките на едицијата „Книга достапна секому“ ги обезбеди правата за објавување на македонски јазик на вториот дел од оваа историска сага. 

Нермин Безмен е родена 1954 година, во Турција, каде што и пораснала. Школувањето го продолжила во Невада, а првиот допир со книжевноста го имала во 1991 година, кога ја објавила збирката песни „Љубовта што буди“. Тогаш веќе била многу познат новинар и телевизиски водител, кога, по осум години истражување на своите корени во Крим, во Русија, Прусија, Романија и Франција ја напишала историската сага, љубовната приказна за Сеит и Шура напишана според вистински настани. 

Блашнет е една од предводничките на борбата против сексуалното вознемирување. Таа заедно со актерките Натали Портман и Мерил Стрип ја формираа Фондацијата „Готово е“ (Time'Up) за помош на жртвите од сексуално злоставување. 

Австралиската актерка е 12. жена која ќе претседава со жирито на Канскиот фестивал, четири години по новозеландската режисерка Џејм Кемпион. 

Веќе со години научници работат на бионички пронајдоци кои би го вратиле чувството за допир и употреба на она што не опкружува. Современата технологија и тоа како може да се искористи во надополнување и враќање на физичките недостатоци во нормала.

Групата научници стационирани во Рим утврдија дека ова помагало веќе може да се користи и вон лабораторија. 

Алмерина Маскарело пред 20 години ја изгубила левата рака во несреќа. Таа ја користи прототип-раката веќе шест месеци и може да процени дали предметот е тврд или мек на допир.

- Чувството е природно, како да е вистинска рака. Конечно можам да го правам она што претходно ми беше исклучително тешко, како што се облекувањето и обувањето. Се чувствувам комплетно, нагласува Маскарело.

Раката функционира така што по допирот на предметот, сигналите преку ситни електроди се пренесуваат до мозокот. 

Музејот ќе биде отворен секој работен ден со дежурен кустос и ќе биде дел од туристичката мапа на главниот град. Посетителите ќе можат да ја погледнат постојаната поставка „Хероите на градот на Вардар“ на авторката Зоја Богдановска, виш кустос историчар. Посетителите ќе можат на таблети да ја видат целата поставка, а секој експонат е опишан на современ, дигитален начин. 

Историјата на антифашистичко Скопје, на партизаните, на диверзантските групи, на Првиот скопски партизански одред повторно е дел од градските културни политики, одбележувања и останати содржини. Оваа илегална партизанска оружарница од денес е повторно достапна за граѓаните на Скопје и за другите посетители како вредно културно-историско наследство од современата македонска историја.

Повторното отворање на Музејот симболично се случува денеска, кога пред 75 години по долго физичко измачување во огласната полициска управа во Скопје и без судски процес свиреп биле убиени нашите народни херои Страшо Пинџур и Мирче Ацев. Во овие простории била сместена работилницата на Серафим Видовски и била опремена со најнеопходниот електромеханичарски рачен и статичен алат. 

На отворањето на Музејот присуствуваа министерот за култура Роберт Алаѓозовски, претседателот на Градскиот одбор на Сојузот на борци, Трајко Стаматовски, учесници во НОВ и членови на нивните семејства и претставници од семејството на Серафим Видовски. 

Новата изменета и надополнета поставка е сместена во целосно санираниот простор на тајната работилница, зачувана во својот автентичен изглед, која во 1981 година била пренаменета во музеј. Со поставувањето на деведесетина зачувани музејски експонати се будат сеќавањата за илегалната работилница што се користела за изработка на оружје за партизанските одреди, но и други експонати коишто се поврзани со времето на Втората светска војна.

Со повторното отворање на Меморијалниот музеј на илегалните работилници, Музејот на град Скопје го добива својот втор депанданс во стариот дел на градот, кој е единствен од ваков вид во Република Македонија и ја збогатува со уште една значајна содржина културната понуда на Скопје.

Бројни делегации положија цвеќе пред бистата во дворот од неговата спомен куќа во кавадаречкото село Ваташа.

Историски час за животот и делото на Пинџур одржа Петре Камчевски, кустос-советник историчар и директор на кавадаречкиот музеј. Тој нагласи дека се работи за значаен јубилеј поврзан со една од најзначајните личности од историјата на македонскиот народ.

Роден бил во Струмица на 5 март 1919 година, каде неговиот татко извесно време работел како учител. Рано останал без родител, бидејќи неговиот татко загинал во Првата светска војна кога Страшо имал само шест месеци.

- По премажувањето на неговата мајка, целата грижа за него ја превземала неговата баба Наца, на која и останал приврзан до крајот на неговиот живот, информираше Камчевски. 

Се образувал во Ваташа, Кавадарци, Горњи Милановац, Неготин Краина и Крагуевац, каде практично започнала и неговата револуционерна дејност. Станал член на скоевската организација, а во тој период како ученик во Ваташа го пишувал неговиот дневник. 

- Често пати знаел да падне и во депресија и на едно место во дневникот запишал „Јас ќе умрам млад, а мојот гроб нема да се знае“, соопшти Камчевски. 

Во 1938 година поради револуционерна дејност бил уапсен и затворен во затворот Ада Циганлија во близина на Белград. Во 1935 година се запишал на правниот факултет во Белград и набргу станал член на акцискиот одбор на студентското движење кое ги организирало сите студентски демонстрации, сите штрајкови на белградскиот универзитет. 

Во 1936 година бил еден од иницијаторите за формирање на културно просветното друштво „Вардар”, на кое бил поставен за негов секретар, а бил и еден од организаторите за формирање на Македонското народно движење, кое ги обединувало сите напредни студенти интелектуалци од Македонија кои живееле и студирале во Белград.

Во 1939 година по негова иницијатива била оформена Комунистичката партија во Кавадарци, заедно со Ѓошо Бојаџиев и Ристо Михов. Во 1938 бил уапсен и однесен во затворот Ада циганлија. Во 1940 година дипломирал на правниот факултет. Но поради неговата револуционерна дејност повторно бил уапсен и затворен на истото место. Бил пуштен непосредно пред почетокот на Втората светска војна.

Во 1941 година Страшо  бил инструктир на Покраинскиот комитет, а истата година бил поставен и за член на Главниот штаб на покраинскиот комитет.

Истата година бил член и на Главниот штаб на Македонија, кој го организирал револционерното движење во овој крај. На 22 август 1941 година  бил еден од орагнизаторите на скопскиот партизански одред, а во тоа време ја вршел функцијата секретар на Месниот комитет во Скопје.

Во втората половина на 1942 година бил разбиен велешкиот партизански одред „Димитар Влахов”, а Страшо Пиџур и Мирче Ацев биле испратени во Велес, со цел да ја средат работата на партиската орагнизација која претпрела многу апсења.

- Во куќата на Јован Митрев во која биле сместени, најверојатно поради некое предавство, биле уапсени и испратени во скопскиот областен затвор. Таму на инквизиторски начин биле страшно мачени. Страшо два дена бил тепан, за целото тоа време само изустил „ѕверови, јас сум Страшо  Пинџур и тоа е доволно за вас”,  а Мирче Ацев не изустил ниту еден збор. Во неговото малтретирање и тепање учество зеле Љупчо Јорданов како агент на бугарската полиција, Анто Антов и Јован Јованов. Бил тепан по раце, по глава, по тело, по нозе. Кој каде ќе стигнел тепал со гумени палки и парчиња од автомобилска гума, раскажа Камчевски. 

По два дена интензивно тепање, Страшо им подлегнал на повредите. За народен херој на Македонија, на тогашна Југославија, бил прогласен на 29 јули 1945, меѓу првите во својата земја. 

Карневалот, со кој се слави доаѓањето на новата година по стариот календар, ќе почне со забава, вечерта на 12 јануари, кога ќе настапат групите Pluto's Doubts и Фолтин, и диџејот Кирил Џајковски.

Наредниот ден, 13 јануари, во 13 часот ќе почне дефилето на маски. Во пресрет на Василица и пречекот на православната Нова година, вечерта на 13-ти Чалгија саунд систем, Џамбо Агушев оркестар и Блага Петреска ќе ги забавуваат василичарите и гостите на Вевчани. Кулминација на настанот е на 14 јануари сретсело со василичарско оро на околу илјада маски. Карневалот ќе заврши тој ден попладне со традиционалното палење на маските. 

- Карневалот годинава е во викенд и очекуваме многу посетители од земјава и од странство. Вевчанскиот е најстар карневал, со најдолга традиција во Македонија и пошироко. Уникатен е и единствен, а учесниците ја имаат сета слобода да критикуваат и иронизираат, рече на прес-конференција вевчанскиот градоначалник Сашо Јанкоски, кој ги покани сите што имаат желба да дојдат идниот петок, сабота и недела во Вевчани за, како што рече, заедно со нив да му се радуваат на животот и да ја пречекаат старата нова година.

Вевчанскиот уметник Симун Лешоски, автор на дизајнот за пасошот на Република Вевчани и на вевчанските банкноти - личници, зборуваше за сите специфични обичаи за време на карневалот, кој е стар 1400 години и има повеќе од 10 000 посетители. 

Зетот и Невестата се главните ликови-маски на карневалот кои, рече Лешоски, се задолжени ноќта меѓу 13-ти и 14 јануари да ги посетат сите, околу 700 куќи на Вевчани, за да соберат пари (т.е. маста) што се наменети за донации. Маските се чуваат во најголема тајност и никогаш не се повторуваат на некое следно карневалско издание.

 - Вевчани не е село, Вевчани не е град, не е нуту Република. Вевчани е приказна за себе во која главната улога е карневалот - тотален театар и тотална слобода. Никој нема и не може да има влијание на идејата на креаторот на маската. Такви ингеренции нема ниту градоначалникот и, дури и да има таков обид, кога се смета дека маската е можеби навредувачка поради нешто, ефектот би бил спротивен. Тоа е пркосот на Вевчанци, истакна  Лешоски. 

Министерот за култура Роберт Алаѓозовски на прес-конференцијата рече дека Вевчанскиот карневал е бренд на Република Македонија.

- Уникатен е зашто успева народните традиции да ги спои со една отворена критичка култура која Вевчанци ја негуваат. Овој фестивал има и огромен потенцијал да го развие руралниот и културниот туризам и ние во таа насока сакаме да го видиме неговиот иден развој. Министерството за култура продолжува да го поддржува карневалот, рече Алаѓозовски, додавајќи дека овој фестивал е пример за децентрализација во културата.

Според археологот Зоран Рујак, кој беше раководител на истражувањето, пред две години во најголем дел бил заокружен процесот на истражување на овој археолошки локалитет.

- Останаа уште неколку делови за истражување, кои според Законот за заштита на културното наследство имаме обврска да оставиме нешто и на идните генерации за да истражуваат. Останува делот на јужната страна каде е праисторската населба да се истражи до крај, како и некрополата, јужниот рид и дел во подножјето на Цареви кули. Очекувам во наредните години да има помали периодични проекти со кои треба целосно да се заокружи истражувањето, вели Рујак.

Тој очекува да се надополнат сознанијата кои ги имаат за Цареви Кули уште од периодот на енолитот па до понови времиња, односно, како што вели, да се дополни целиот мозаик на откритијата.

- Од досегашните истражувања имаме сознанија дека на овој локалитет имало организирано живеење уште од енолитот. Потоа имаме населба од раната бронзена епоха и што е најважно имаме докази од средно бронзената епоха, период од кој во Македонија има многу малку докази. Покрај тоа, од античкиот период од крајот на III и IV век пред п.н.е. има пронајдено пет огромни јами, кои се посведочени со монети од Алксандар Велики и Филип Втори. Тие јами биле во функција на градот Струмица, односно на градската населба која никнува долу, под Царевите Кули, раскажува Рујак.

Според него, најверојатно станува збор за некое светилиште, во кое градското население се искачувало. Во тие огромни јами ги закопувале подароците за тогашните светци, што би значело дека Струмица како градска населба живеела од 420-430 година п.н.е. па до денес, односно дека градот постои повеќе од 2.500 години.

На локалитетот Цареви Кули има остатоци од Римскиот период, а во третиот век никнува првата тврдина, која опстојувала се до крајот на 11 век.

Во досегашните истражувања на локацијата „Јужен рид“ се пронајдени докази дека тврдината се користела и во времето на Цар Самуил. Во овој период е урната старата тврдина и е изградена нова, чии остатоци постојат и до ден денешен.

Од пред неколку години почна целосната реконструкција на Цареви Кули според автентичниот лик на тврдината од 11 и 12 век. Идејата е целосно да се конзервира и реставрира во најголем дел, со што овој локалитет треба да стане омилена туристичка дестинација на струмичани, но и на сите намерници. рт/сст/13:00

- На двата објавени повика на конкурсот имаше огромна заинтересираност и беа пристигнати 348 апликации, а за избраните проекти беа обезбедени 10 милиони и 600 илјади денари, наведува  Министерството.

„Нов културен бран“ се реализираше од крајот на јули до декември 2017 година со цел културата да се децентрализира и деметрополизира, што се совпаѓа со мотото на Министерството: култура до сите, култура за сите. 

- Целта беше да се поттикне и да се активира независната културна сцена, да се истакне значењето на граѓанскиот сектор преку активноста на невладините организации, здруженија и асоцијации од областа на културата, за кои се смета дека можат да внесат посвежи идеи и поиновативни пристапи во креирањето на културната понуда со проекти кои се во слух со времето, соопшти Министерството за култура.

Истражувачите на овие обичаи истакнуваат дека во почетокот Коледе бил празник поврзан со враќањето на Сонцето од јужните напоредници, со раѓањето на новото сонце што значело и раѓање или обнова на животот. Подоцна Христијанската црква овој ден го поврзала со Христовото раѓање. На прекорот дека христијаните започнале да го празнуваат денот на Сонцето исто како и паганите свети Августин одговарал: „Ние го празнуваме не како неверниците поради сонцето, туку поради оној што го создал сонцето“.

Иако обичаите што се изведуваат на Бадник и Божик во некои детали меѓусебно се разликуваат од регион до регион, па дури и од село до село, сепак, во основа се изделуваат неколку заеднички елементи, како што се богатата софра, што се подготвува на Бадник навечер, потоа коледарскиот оган заедно со дрвото Бадник, како и коледицата проследена со многу коледарски песни. Богатата трпеза со исклучително посна храна: питулици, сарма, грав, компир, риба, зелник, овошје и сл. според верувањето, има цел врз принципот на имитативната магија да обезбеди богат род на земјоделските култури. Обичај е по вечерата софрата да не се крева, туку така, заедно со храната да остане целата ноќ, а во некои места така останува во текот на трите дена додека се празнува Божик. Ова е поврзано со верувањето дека ноќта ќе дојде дедо Боже и ќе се нахрани. Во Кукушко се подготвувала вечера и за дедо Боже, трпезата се поставувала во дворот, а домаќинот го поканувал: „Поели дедо Боже да вечераме.“ На Бадник софрата се става врз слама за спомен на јаслите од Витлеемската пештера во која е роден Исус. Подоцна со оваа слама се врзуваат овошките со верување дека таа ќе ги штити од болести и штетници и дека ќе дадат богат род.

На Бадник, во повеќе краишта на Македонија се меси кравајче, пита или погача во која се става сребрена пара. Вечерта кога сите ќе седнат на вечера домаќинот, откако ќе се прекрсти и ќе ја благослови трпезата, го крши кравајчето на толку делови колку што има членови семејството, оставајќи уште дел за Бога и за куќата. Сите присутни во својот дел од кравајчето ја бараат парата и оној што ќе ја најде се смета за најсреќниот во годината што претстои. Оној што ќе ја најдел парата ја ставал во грне или чаша со вино од која сите пиеле за здравје и среќа. Парата ја земал тој што ја нашол или му ја давал на домаќинот и за тоа добивал подароци. Во некои краишта овој обичај се изведува на Василица.

Богати обичаи и верувања на Бадник се поврзани со обредниот оган како и со горењето на дрвото наречено Бадник или Бадникојца. Во некои краишта дрвото што се гори е пенушка од даб, во други смрека, а некаде се гори круша горничка (дива круша) зашто се сметало дека таа е најродна, раѓа секоја година. Тоа се правело за да биде и годината родна. Таа ноќ, како што запишал К. Шапкарев, „сите домашни луѓе не заспиваат туку преноќеваат будни, та од тоа се гледа дека таа ноќ е наречена: Бадник – будник“. И многумина други истражувачи на овие обичаи сметаат дека името на овој ден доаѓа од бдеењето, будноста покрај овој обреден оган. К. Шапкарев уште забележал дека во Скопје кога оваа пенушка „ќе приближи на догорување, ги истеруваат машките деца надвор, а остануваат само женските, за да видат само тие кога ќе догори. Тоа значело да се раќаат се женски од живата стока на домаќинот т.е. јагниња, телиња, коњи и сл.“ Во зборникот на браќата Миладиновци среќаваме податок дека во Кукуш од пенушката оставале едно парче „кое вардат до другата година, за да потпалет огнот во истиот вечер“, а во Воден „това парче закопват в лозје за да се сторит лозјето црно“. Во Дебарско, според записите на В. Икономов, исто така, внимавале “да остане едно парче недогорена гламна коешто секоја вечер од Божик до Богојавление се подгорува и се угаснува со вино - за зачувување од повреда на домашниот ситен добиток.

Во Струга децата одејќи по коледа носеле дрвени чеканчиња со кои тропале по влезните врати и пееле:

- Сива, сива голабица,каде си се осивила?- Таму горе на бел Дунав.- Што имаше, што немаше?- Ми имаше златна чаша,златрна чаша, иконата,да служиме млада Бога,млада Бога Божикова,Божик ми е на небеса,слава му е на земјата.

За вечера, на Бадник, се правеле питулици, без масло, само со шербет и ореви. Тоа, всушност, биле постилци (пелени), зашто наскоро ќе се роди царот небесен Исус Христос и треба да биде повиен.Во врска со палењето на дрвото Бадник и воопшто со коледарскиот оган во науката постојат главно две теории: соларната која се заснова врз принципот на имитативната магија, која тврди дека огнот има цел да го имитира големиот извор на енергија од небото и да обезбеди доволно светлина и топлина за луѓето, но и за стоката и за билките. Примитивниот човек верувал дека на изнемоштеното сонце кое во овој период од годината најмалку е видливо на небото и неговото дејство е со најмал интензитет може да му се помогне со силни огнови од земјата. Според другата исцелителна или очистувачка теорија, пак, огновите не се во врска со Сонцето туку со верувањето дека со нив можат да се изгорат сите штетни влијанија, било тие да се од природен или од демонски карактер (болви, вошки, змии, но и болести, вештици, караконџули и сл.).

Во врска со обредните коледарски огнови е и обичајот коледица. И денес како и во минатото и во селата и во градовите во сите краишта на Македонија помали или поголеми групи деца палат оган, пеат пригодни песни и одат по куќите каде што добиваат подароци како што се: пари, ореви, костени, јаболка, портокали и др. Една од најпопуларните песни што и сега се пее во овие случаи „Коледе леде“ ја среќаваме и во запис на Г. Бојаџиев, објавена во „Книжици за прочит“ во 1893 година.

Коледе, леде!паднало греде,утепало деде.Дедо се мачи,баба го квачи,со четири јајцагускини, гусќини!О, О, коледе!

Во Разлошко, вечерта спроти Божик, се правела Божиќева најатка, односно вечера со посна храна, грав со кисела зелка, како и ошав (сушени плодови). Исто така, се печеле и „погаче“ како и „леб-проскорник“. Тој леб се покривал со специјално платно (месаљ) и се чекало да се олади. Се верувало дека за тоа време лебот ги посетувал посеаните ниви и ги стоплувал. Јадењата се прекадувале со темјан по што целото семејство вечерало. Храната се оставала да преноќи на софрата. Потоа овој обреден леб се носел и кај стоката, која, исто така, се кадела со темјан. Се внимавало и луѓето и стоката да се сити, затоа вечерата се вика најатка, што значи најадени. Во огнот се ставал палешник (ралник), како и дебело дрво за да гори целата ноќ и утрото да има жив оган. Се верувало дека во таков случај ќе имало среќа и бериќет. Тој ден, спроти Божик, машките деца оделе коледари, носеле икона од св. Богородица, торби и железни патерици, ги посетувале домовите пеејќи коледарски песни. За тоа биле дарувани со пари и земјоделски продукти. Утрото околу 3-4 часот коледарите оделе низ селото и „чинкале со чинкалета“ (специјални чинкалета се чувале во црквата) и на тој начин го објавувале раѓањето на Исус Христос. Во исто време ги буделе селаните да одат на свечено црковно богослужение.

Коледарските песни немаат развиена мелодија, како што е случај со другите лирски песни, туку се скандираат со карактеристични извици на почетокот и на крајот и со нив се најавува доаѓањето на Божик, големиот христијански празник, Рождество Христово односно Божик. Таков е случајот и со следнава песничка запишана од Марко К. Цепенков:

Збирајте се дечиња,стред село на грејачка,огон да си палиме,за да се изгреиме,оти после ќе одиме Коледа да викаме,костење да збираме, за Бадник да јадиме.Божик да го чекамеи прасе да јадиме. Раѓањето на Исус Христос нашло место и во повеќе други верувања и преданија, а некои истражувачи веруваат дека оттогаш останало коледето, децата да одат по куќите и да го соопштуваат раѓањето на Богомладенецот Исус Христос.

Интересни обичаи поврзани со овој празник сè уште се изведуваат во Западна Македонија, поточно во с. Битуше. Денот пред Бадник се вика Кршенделија и тогаш при ставање на софрата се става и каленик (чинија) со ореви. Секој зема по неколку и ги крши при што се верува дека ако тие се здрави, односно со бели и големи јатки и годината ќе биде плодна, односно семејството ќе има напредок. На Бадник, рано наутро, децата оделе во гората да соберат бодници (бадници). Тоа се дабови гранки коишто потоа стоеле покрај домашната икона односно покрај иконата на светецот заштитник. Вечерта кога ќе седнеле на вечера сите се фаќале за бадниците, при што едно бадниково гранче фрлале во разгорениот оган. Верувајќи дека оваа ноќ може да биде опасна поради негативните демони, луѓето ги затворале портите верувајќи дека со тоа им го зџатвораат и простапот на нечистите сили. Тоа трело до пеењето на првите петли кога сите станувале и се подготвувале за одење „в црков“.

Во Софија умрел Венко Марковски, поет, драмски писател, еден од основоположниците на современата македонска литература, член на Македонската литературна група, основана во Софија во 1931 година, на Македонскиот литературен кружок (1938 - 1941), учесник во НОВ на Македонија, член на Главниот штаб на НОВ и ПОЈ, член на Иницијативниот одбор за свикување на Првото заседание на АСНОМ, делегат на Првото заседание на АСНОМ...

Неговите стихозбирки „Народни бигори“ и „Огинот“, издадени во 1938 година се првите книги стихови на македонски јазик. Бил најомилен македонски поет се до неговото одење во Бугарија. Поради судир со актуелното раководство на Македонија и на Федерацијата осуден бил на принудна работа и интерниран на Голи Оток.

Роден е во Скопје, на 5 март 1915 година.

Божик е ден кога христијаните го одбележуваат раѓањето на Спасителот - синот Божји Исус Христос. Овој датум првпат се споменува како празник во 336 година, во еден римски календар. До 16. век сите христијани Божик го славеле истиот ден, а по 1582 година со прифаќањето на Грегоријанскиот календар од страна на Ватикан, се појавиле разлики.

Првите векови во православните и протестантските земји се држеле според стариот календар, кој подоцна постапно се менувал. На Божик, православните Македонцисе поздравуваат со зборовите „Христос се роди“, на што одговараат со „Вистина се роди“. 

(Именден празнуваат: Христо, Христина, Божин, Ристо, Христина, Ристана, Ристовка...)

Божик спаѓа меѓу најголемите христијански празници, зашто на тој ден се празнува раѓањето на Спасителот Исус Христос. Колку овој ден е важен за човештвото се гледа и по тоа што тој е земен за клучен датум, односно камен-темелник, за пресметување на времето, па така имаме стара и нова ера што значи време пред и по раѓањето на Исус Христос. 

Овој празник е наречен и матица на повеќе празници бидејќи да не бил овој празник, што значи да не се родел Исус Христос немало да има ниту негово крштевање, (значи немало да го има празникот Водици), немало да има ниту Распетие и Воскресение (Велигден) ниту Вознесение (Спасовден), немало да постојат ниту празниците Духовден, Преображение, Крстовден итн.

Евангелските текстови сведочат дека римскиот император Август издал заповед да се изврши попис на населението во империјата. Секој требало да биде запишан во градот на своите дедовци. Палестина тогаш била во рамките на Римската империја поради што и праведните Јосиф и Света Дева Марија тргнале од Назерет за да се запишат во Витлеем бидејќи биле од родот Давидов. Кога пристигнале во Витлеем за нив немало место во гостилниците и куќите поради тоа што во градот имало многу народ дојден заради пописот. Некои добри луѓе сакајќи да им помогнат ги упатиле во една пештера во близината на градот каде што пастирите во невреме ги засолнувале овците и козите. Ноќта силна светлина ја исполнила пештерата, но и околните ридови, потоа Света Дева Марија го родила својот Син првенец, го повила и го ставила во јаслите. Силната светлина ги исплашила и пастирите што со своите стада ноќевале на отворено на околните ридови, но веднаш потоа ангелот Господов ги утешил и предупредил јавувајќи им ја радосната вест: „Не бојте се! Еве, ви соопштувам голема радост, која ќе биде за сите луѓе; зашто денеска ви се роди во градот Давидов Спасител, Кој е Христос Господ; и еве ви знак: ќе најдете повиен Младенец како лежи во јасли“. Веднаш потоа хорот на ангелите ја запеал песната: „Слава на Бога во висините, а на земјата мир и меѓу луѓето добра волја!“ (Лука 2/14) Пастирите веднаш отрчале во пештерата каде што ги нашле Марија и Јосифа со Богомладенецот, му се поклониле, а потоа низ градот разгласиле за раѓањето на Спасителот. 

Значи, покрај Богородица и Јосиф, на Богомладенецот први му се поклонија пастирите. Токму ним ангелот Господов им ја соопшти веста дека се роди Спасителот на светот. Пастирите не беа повластени први да ја чујат таа вест затоа што беа најблиску до Витлеемската пештера. „Според светите отци, тоа се случи поради многу причини. Прво, поради чистотата на пастирите стекната преку нивнотоотшелништво и тихување. Второ, затоа што пастирите беа подражаватели и следбеници на живеењето и на добродетелите на старозаветните патријарси. Значи, пастирите не беа случајни личности. Трето, за да се покаже дека Христос е вистинскиот пастир на израелскиот и на многубожечкиот народ. Четврто, за да се објави јасно дека Христос ги избра најпростите по срце и најприемчивите за да го примат ова откровение, а не лукавите книжици и фарисеи. Сето ова го покажува начинот што може секој да го употреби за да ја доживее тајната на Откровението.“

Веднаш потоа кај првородениот син на Света Дева Марија пристигнале и тројцата мудреци од исток на коишто за раѓањето на Спасителот им соопштила необичната ѕвезда на небото којашто и ги довела до пештерата движејќи се пред нив кога тие оделе и којашто стоела кога тие одморале. „И штом влегоа во куќата, го видоа Младенецот со мајка Му Марија и паднаа, па му се поклонија; а кога ги отворија своите ковчежиња, Му принесоа дарови: злато, ливан и измирна.“ (Матеј 2/11) Овие дарови требало да претскажат дека новороденото дете е во исто време човек (измирната), Бог (ливанот-темјанот) и Цар (златото). Значи, пред Богомладенецот најпрвин се поклониле простите пастири и учените мудреци како овоземни жители, но и ангелите од небото што значи дека тој бил предодреден подеднакво да му припаѓа и на небото и на земјата.

Зошто меѓу првите Исус го видоа и мудреците? „Всушност, Бог нив им се откри, нешто што не се случи со книжниците и со фарисеите, кои го сочинуваа религискиот институт во тоа време. Мудреците не беа астролози, какви што ги знаеме денес, туку астрономи, кои ги гледаа небесните ѕвезди и нивните движења. Во тоа време астрологијата се сметала за наука. Денес, кога науката на астрономијата се оддлечи од астрологијата која е поврзана со метафизиката и со сатанизмот, последнава (астрологијата) е отфрлена од православната вера. Мудреците го препознаа Христа и му се поклонија преку познанието на умот. Преку телесните очи гледаа едно бебе, но преку видот на умот го гледаа вочовечениот Бог. Така мудреците се наоѓа во соодветна духовна состојба за да Го видат и да Му се поклонат на Бога. Тоа не беше работа на наука, туку на внатрешна умна чистота.“

И ѕвездата што ги водела мудреците по многу нешто била необична. „Прво ѕвездата не беше само во движење, туку и стоеше. Кога одеа мудреците, таа се движеше, кога тие застануваа, застануваше и таа. Второ, ѕвездата се движеше пониско од другите ѕвезди, а кога мудреците стигнаа до местото каде што се наоѓаше Христос, се спушти и застана над пештерата. Трето, ѕвездата имаше толкава блескавост, така што ја надминуваше блескавоста на другите ѕвезди (свети Никодим Агиорит). Освен тоа ѕвездата на мудреците се движеше чудно, т.е. од исток кон запад, а на крајот се движеше од Ерусаллим кон Витлеем, т.е. кон југ. И уште, како што вели свети Јован Златоуст, се гледаше и дење, додека сите други ѕвезди не се гледаат од светлината на Сонцето. Според тоа таа блескава ѕвезда беше ангел Господов, а како што вели Јосиф Вриениј таа беше архангелот Гавриил, кој, впрочем беше служител на големата тајна на вочовечувањето на синот и Логосот Божји“.

Во првите три века не се празнувало раѓањето Христово. Причина за тоа бил христијанскиот поглед на човековиот живот кој не му придавал многу значење на телесното раѓање на човекот туку на неговото духовно раѓање (крштевањето). Поради тоа раѓањето и крштевањето на Исус Христос се празнувало заедно на 6 јануари (19 според новиот календар) Богојавление / Водици, а тоа било ден кога се празнувале повеќе спомени. Подоцна кога човековиот живот почнал повеќе да се цени, се јавила потреба за празнување и на денот на телесното раѓање, а не само на духовното (крштевањето) и на телесната смрт, раѓање за вечен духовен живот. Но и од практични причини се јавила потребата денот на раѓањето на Исус да се празнува одделно од денот на неговото крштевање бидејќи верниците не можеле во исто време да бидат и кај Витлеемската Пештера каде што се празнувало раѓањето и на реката Јордан каде што се празнувало крштевањето.

По одделувањето од Епифанијата споменот на Христовото раѓање е пренесен на 25 декември (7 јануари според новиот календар). Најстар споменик што зборува за Божик е беседата на Јован Златоуст одржана во Антиохија во втората половина на IV век. Тој појаснува дека за одредување на овој датум се земени два настана: јавувањето на ангелот на Захарија и Благовештението на Богородица.

Со Божик е поврзан и обредот Вертеп, еден би рекле, религиозен театар што е познат кај повеќе народи, а кај нас најдолго се задржал во Охрид. Овој подвижен театар поврзан со Рождеството Христово го играле групи од по десетина деца. Две од нив биле статисти што го носеле Вертепот. Вертепот, пак, било едно сандаче што ја претставувало пештерата во која е роден Исус. Тоа сандаче било покриено со хартија во боја, од едната страна било отворено, внатре било украсено, имало и слама и лелејка, имало направено ликови како Пресвета Богородица, свети Јован Крстител, овци, овчари, поклоници итн. Меѓу артистите имало и тројца цареви (Ирод, Валтезар и Гашпар) кои говореле одредени текстови претходно научени. Ако во постарите времиња Вертепот бил статички црковен театар што се изведувал во црквите пред верниците, подоцна тој се изведувал по домовите, кафаните и други места каде што во тоа време, односно, околу Божик, се собирал народот. Вертепот се ставал на маса или друго поиздигнато место за да го гледаат сите. Најпрвин се испевал тропарот „Родество твоје“, а потоа се изведувала драмата. Потоа присутните го дарувале со пари или плодови.

И во домовите се изведувала истата драма со постојани монолози и дијалози особено на тројцата цареви, потоа овчарот и другите учесници во обредот. Честопати меѓу вертепчиите настанувале жестоки тепачки, поради што се внимавало тие да не се сретнат. Во Охрид е забележан и малку поинаков обред наречен „Со ѕвезда“, кога ѕвезда направена од картон и украсена се ставала на долг стап или се носела во сито каде што имало и икона со Христосовото раѓање итн.

Сличен обред на овој се изведувал и во Струга. Имено, нешто по полноќ на Бадник, до разденување на Божик, групи момчиња изведуваат обред наречен „Ѕвездата Дева“. Тие на овој начин ја соопштувале радосната вест за раѓањето Христово. Обредот го изведувале во куќи каде што имало девојки, приредувајќи на тој начин серенади. Најпрвин правеле куќичка од штици и картони. Во куќичката (кутија) е прикажан амбиентот на пештерата во која е роден Исус. Тука задолжително имало икона со Христовото раѓање и запалена свеќа. Кутијата се поставувала на две долги летви и ја носеле двајца од дружината. Другите со музички инструменти оделе пред куќата на девојката. Тропале на вратата и го пееле тропарот „Рождество на нашиот Господ Исус Христос“. Серенадите со Ѕвездата Дева се сметале за чест на фамилијата што била удостоена ергените да ѝ пеат на нивната девојка. По завршувањето на серенадата момчињата се почестувале со ракија, чај и др.

Очигледно обредот Вертеп содржи повеќе елементи на фолклорен театар со текст, лица, глума, облека, реквизити, публика итн.

Во народното верување со Божик започнува периодот од 12-те денови т.н. Некрстени или Погани, Караконџерови денови, а некои ги викаат и Ристосови денови, што траат до Водици, период исполнет со многу активности на негативните демони, со религиозен страв и разни магиски заштити. Според народното верување од Божик до Водици, кога Исус не бил крстен и Богородица била леунка, разни зли демони како вампири, караконџули, вештици и др. ги изведуваат своите оргии и се обидуваат да му напакостат на човекот. Дури на Водици кога се крштева водата се парализираат и нивните дејствија.

Со Божик е поврзана и пословицата: „Пред Божик зад Божик кај да си, дома да си“ што има двојно значење: за време на големиот празник треба да се биде во кругот на семејството и тука да се слушне и да се прослави радосната вест за раѓањето на Спасителот, но не е на одмет да се потсети дека во најстудениот период од годината исполнет со снежни веавици, но и со други опасности, сепак, најпријатно и најбезбедно е во сопствениот дом. 

Обичаите и песните што се изведуват и пеат на Божик, всушност, претставуваат продолжение на претходните обичаи и песни поврзани со Бадник. И овие песни ги имаат сите одлики на коледарските песни, радост поради повторното раѓање на Сонцето, желба за плодна година. Сепак, во однос на претходните коледарски песни, особено оние што се пеат покрај коледарскиот оган и во кои доминират еротски содржини, во песните што се пеат на Божик има повеќе елементи од Христијанската религија.

Она за што сведочат евангелските текстови во врска со раѓањето на Исус Христос го опева и народната песна. За народниот пејач раѓањето на Исус е проследено со вечна светлина со константен интензитет, оган кој ниту ветерот го сили ниту дождот го гасне. 

Она страна оган горит,

ветер веит не го силит,

роса росит, не го гасит.

Не ми било силен оган,

туку била Ристовата

Ристовата мила мајка.

Го стигнала Риста Бога, 

Риста Бога малечкаго.

Се шеколкат нешто барат

нема во што да повиет,

да повиет Риста Бога.

Се собрале терзиите,

ми исекле десни поли,

десни поли на долами

го повиле Риста Бога

Се собрале овчарите,

овчарите, козарите

ивцепиле кавалите,

запалиле силен оган,

огрејале Риста Бога. 

Во друга песна раѓањето на Исус е опеано како нешто бело на планина што личи на грутка снегова или пиле лебедово.

Што е бело на планина

на планина на рудина,

ал е грутка снегоита,

ал е пиле лебедово?

Ни е грутка снегоита

ни е пиле лебедово, 

тук ми била Ристовата

Ристовата мила мајка.

Го извела Риста Бога,

Риста Бога малечкаго

го извела на планина,

на планина на рудина.

Се собрале се овчари

се овчари, се козари, 

искршиле кавалите

запалиле силен оган

огреале Риста Бога,

Риста Бога малечкаго.

Тропар

Рождество на нашиот Господ Исус Христос Раѓањето Твое, Христе Боже наш, го озари светот со светлина на знаењето; во неа, пак, оние што им служеа на ѕвездите од ѕвездата се учеа Тебе да Ти се поклонуваат, Сонце на правдата, и да Те познаат Тебе, исток на висините, Господи, слава Ти.

Кондак, глас трети:

Дева денес Го раѓа Оној што постоел од секогаш и земјата на недостапниот пештера му принесува. Ангелите со пастирите Го прославуваат, а мудреците со ѕвездата патуваат, зашто заради нас се роди Дете младо, Превечниот Бог.

Женскиот хор „Св. Злата Мегленска“ вечер ќе го одржи традиционалниот концерт „Божик - Слава“ по повод празникот Христово раѓање - Божик. 

На концертот на хорот „Св. Злата Мегленска“, кој го води диригентката Летка Димовска-Полизова, ќе гостуваат мешаниот хор „Rozafaexpression“ од Скадар, Албанија, и мешаниот хор „Про арс“ од Скопје. 

Солисти ќе бидат Билјана Стафансон од Шведска и Лилјана Јовановиќ од Србија.

Концертот ќе се одржи во црквата „Пресвета Богородица“ од 19.30 часот.

Објектот е застаклен и модерен, различен од барокните врсници. Салата е и акустички современа, па може со гордост да угости звучни имиња од светот на музиката. За нејзината изградба државата должи приближно уште 15 милиони евра кон австриската фирма „Страбаг“ и за сервисирање на обврските во буџетот во културата за 2018 намени 600 милиони денари или 15 отсто од вкупниот буџет за дејностите од културата. 

Но, главниот град во 2017-та и загуби концертен простор. По неколку години нефункционирање на Универзалната сала, во иднина нема да постои ниту Метрополис арената поради затворањето на Скопскиот саем. Последниот музички настан таму беше во ноември кога групата „Меморија“ одржа концерт за јубилеј од основањето. На таа локација повеќе ќе го нема ни саемот на книга.

Во Скопје концерти имаа Стинг, Ванеса Меј, „Џипси кингс“... Меѓу ѕвездите на Скопскиот џез-фестивал беше Ди Александер од Чикаго, која важи за една од најталентираните и најпочитувани џез-пејачки во светот.

И фестивалот „Охридско лето“ првпат во 57-годишното постоење беше отворен со џез-концерт - во Античкиот театар со Македонската филхармонија настапи американскиот квартет „Форплеј“.

Мајските оперски вечери донесоа еротска „Травијата“ на сцената на Македонската опера и балет. Идејата на германската режисерка Верена Штојбер беше да прикаже „нормални“, а не бајковни ликови во новата постановка на познатата Вердиева опера, во која насловниот лик го играше Ана Дурловски. Атрактивна за скопската публика беше и француската претстава „Пиксел“ на отворањето на „Танц фест 2017“, која прикажа спој на современ танц и дигитална технологија.

„Трудна приказна“ на Театар Комедија беше прогласена за најдобра претстава во целина на 52. Македонски театарски фестивал „Војдан Чернодрински“ во Прилеп. Во јуни го имавме и МНТ Фест, а септември кој е, исто така, месец на театарски фестивали (ФКТ „Ристо Шишков“ и Млад отворен театар) го одбележа и фестивалот „Иван се враќа дома“.

Гостуваше московскиот театар „Мастерскаја П. Фоменко“ со три претстави на Иван Поповски кои имаа по две распродадени изведби. Меѓу нив и „Сон на летната ноќ“ која во Русија е наградена со престижната „Златна маска“. Во Македонскиот народен театар беше поставен вториот лиценциран мјузикл - „Мама миа!“.

Девет средновековни теракотни икони од локалитетот Виничко Кале во октомври отпатуваа на изложбата „Империи на верата“ во најстариот универзитетски музеј во светот - „Ашмолијан“ во Оксфорд, каде што ќе останат до февруари. Претставувањето го организираше Археолошкиот музеј на Македонија со помош на Фондацијата „Кирил Трајковски“ од Лондон. Управата за заштита на културното наследство, пак, третпат учествуваше на меѓународниот саем за културно наследство во музејот Лувр. Во 2017 година Управата просторно се оддели од Министерството за култура и се всели во нов објект.

Ретроспективната изложба по повод 90 години од раѓањето на Петар Мазев, еден од најзначајните претставници на македонската модерна уметност, на отворањето во Даут-пашин амам имаше таква масовност која, барем во изминатите десетина години, може да се спореди со отворањата на изложбите на Салвадор Дали, Вазарели и Хенри Мур во Музејот на современата уметност. 

Според податоците од Националната галерија на Македонија, на отворањето вечерта на 2 ноември имало 3 000 луѓе, а до крајот на декември изложбата ја виделе речиси 10 000 посетители. Ќе биде поставена до крајот на месецов.

„Златниот венец“ го доби американскиот поет со српско потекло Чарлс Симиќ, но пред почетокот на 56. Струшки вечери на поезијата јавноста преку социјалните мрежи повеќе се занимаваше со назначувањето претседател на Управниот одбор на поетскиот фестивал и неговото повлекување од функцијата. 

„Собирачи на пепел“ од Давор Стојановски пролетта ја доби наградата „Роман на годината“ за 2016-та од редакцијата на Утрински весник, кој набргу потоа згасна. Новата фондација „Славко Јаневски“, основана неодамна од новинари и уредници на тој весник, ќе продолжи да го доделува ова признание со непрекинат континуитет од 1999 година. Конкурсот за „Роман на годината“ за 2017 е во тек и завршува на 15 јануари.

Во првиот викенд од декември Скопје беше домаќин на жирирањето и доделувањето на книжевната награда „Балканика“ за две претходни години. Ја добија писатели од Албанија (2015) и Турција (2016).

Во 2017-та имавме наплив од македонски ТВ-серии, и тоа со добра гледаност. Домаќинствата низ државава имаа можност и да видат некои актери што им беа познати само по гласовите во бесконечните турски серии. По ситком-серијалот „Преспав“, кој почна на крајот од 2016 година и пред две седмици продолжи со втора сезона, на три различни национални телевизии се прикажуваа три серии: една снимена по лиценца - „На терапија“, и други две: „Фамилијата Марковски“ и „Инсајдер“ - проекти на македонски автори.

Серијата насловена „Македонија“, пак, наместо да почне да се прикажува, заврши како обвинителен предмет. За неа преку медиумите спореа и меѓусебно се прозиваа директорот на Агенцијата за филм на РМ и хрватскиот продуцент од „Јадран филм“.

Филмови и фестивали како и во минатите години, но две премиери го привлекоа вниманието: „Кога денот немаше име“ на Теона Стругар-Митевска предизвика полемика и реакции дека слободно го интерпретира сè уште нерасветленото злосторство кај Смилковското Езеро, а „Исцелител“ - болна приказна раскажана ведро од Ѓорче Ставрески, беше прва македонско-грчка копродукција и прв наш филм со награда од публиката на фестивалот во Солун. Првиот премиерно во Македонија беше прикажан на ИФФК „Браќа Манаки“, вториот на фестивалот „Синедејс“.

Милчо Манчевски го сними петтиот игран филм – „Бикини Мун“, прв негов филм во кој не учествува Македонија. Копродукција е меѓу САД, Германија и Канада и се снимаше во Њујорк.

И во политичката култура, покрај творечката, имаше новини. По девет години министер за култура, Елизабета Канческа-Милевска на 1 јуни 2017 функцијата му ја предаде на Роберт Алаѓозовски. Следуваа  директорски смени во установите од културата и опозициски реакции по нив, најави за укинување или измени на претходни закони, меѓу кои и недоделување на титулата национален уметник...

Новиот министер најави партиципативност и вклученост на неинституционалната култура, па со „Нов културен бран“ покрај проекти на институциите и општините, беа прифатени и поддржани и проекти од независната сцена.

Се креираше и расправаше за новата петгодишна стратегија за културен развој (2018-2022), а работна група во Министерството почна да го ревидира проектот „Скопје 2014“ за кој има постапки во обвинителствата. Во отчетот за сто дена влада во септември Алаѓозовски го нарече проект-вирус што го ставаат во карантин и го третираат изолирано.

Пред крајот на годината беше претставен буџетот за културата во 2018-та, кој изнесува околу 69,4 милиони евра. Филмските работници искажаа незадоволство поради кратење средства за Агенцијата за филм со протест пред Министерството, кое смирувачки им одговори дека филмската дејност нема да биде загрозена - ќе се најдат пари со пренамена или ребаланс, но за проекти кои ги исполнуваат критериумите за квалитет.

Протест од друг мотив претходно во декември изразија актерите на МНТ од претставата „Ничија земја“. Не ја одиграа сакајќи да покажат солидарност со нивниот колега, актерот Владо Јовановски, кому дента му беше одреден притвор за насилните настани во Собранието... ПРОЧИТАЈ ПОВЕЌЕ

Хатка Смаиловиќ за МИА.мк

Цветин во изминатите години даруваше во Универзитетската клиника за гинекологија и акушерство при Клиничкиот центар, како и преку Специјалната болница за гинекологија и акушерство „Мајка Тереза"во Скопје.

Годинава, тој ќе подари над 60 Божиќни цвеќиња за сите новороденчиња во Специјалната болница за гинекологија и акушерство „Мајка Тереза", што ќе се родат на Божик.

- Раѓањето на Исус Христос симболично е преку раѓањето на дечињата кои носат радост и љубов на луѓето, вели Цветин.

Најголеми добитници на Златните глобуси, американски филмски и телевизиски награди за 2017 година беа филмот Три плакати вон градот и серијата Мали големи лаги.

Опра Винфри доби награда за животно дело.

Филмот Три плакати вон градот освои вкупно четири Златни глобуси. Мали големи лаги, триумфираше во Глобуси за најдобра мини серија.Речиси сите учесници на вечерта беа облечени во црно по повик на актерки и органзиацијата Тајмс-ап за жртвите за финансирање одбрана на жртвите на сексуално злоставување на работно место.

Филмската драма за тероризмот In the Fade (Aus dem Nicht) на германскиот режисер од турско потекло Фатих Акин, доби награда за најдобар филм на странски јазик.

Најдобар драмски филм

"Tри плакати вон градот"

Најдобра комедија или мјузикл

"Lady Bird"

Најдобра драмски актер

Гери Олдман - "Darkest Hour"

Најдобра драмска актерка

Франсис Мекдоманд - "Tри плакати вон градот"

Најдобра актер во комедија или мјузикл

Џејмс Франко - "The Disaster Artist"

Најдобра актерка во комедија или мјузикл

Саорис Ронан - "Lady Bird"

Најдобар режисер

Гилјермо дел торо - "Обликот на водата"

Најдобро сценарио

Мартин Мекдонаг - "Tри плакати вон градот"

Најдобар спореден актер

Сем Роквел - "Tри плакати вон градот"

Најдобар анимиран филм

Коко и големата тајнаНајдобар странски филм

In the Fade (Aus dem Nicht) – Германија/ Франција

Најдобра драмска серија

Приказната на слугинкатаНајдобра тв-комедија или мјузикл

"The Marvelous Mrs. Maisel"

Најдобар актер во ТВ-комедија или мјузиклАзиз Ансари - "Master of None"

Најдобра актерка во ТВ-комедија или мјузикл

Ракел Брошана - "The Marvelous Mrs. Maisel"

Најдобра мини серија

„Мали големи лаги"